tel. 67 215 37 17
tel. 67 215 37 17
W gitarach akustycznych pudło rezonansowe, będące głównym elementem wpływającym na brzmienie, ogranicza możliwości, jeśli chodzi o nietypowe kształty tego typu instrumentów. W gitarach elektrycznych nie ma pudła (poza dwoma wyjątkami), a zastępujący je korpus pełni funkcję zdecydowanie bardziej wizualną niż brzmieniową. Dlatego też producenci mogą puścić wodze fantazji, dzięki czemu mamy na rynku naprawdę wiele kształtów tego instrumentu. W poniższym artykule przedstawimy kilka najpopularniejszych, pokażemy również te najciekawsze i najbardziej nietypowe.
Najbardziej podstawowym podziałem gitar elektrycznych jest ten ze względu na typ korpusu. Gitary typu solid body to takie, których korpus jest zbudowany z litego bloku drewna. Nie ma tu więc mowy o pudle rezonansowym. Takie rozwiązanie pozwala uzyskać zdecydowanie dłuższy sustain (wybrzmiewanie) i wyższą odporność na sprzężenia.
Korpus typu semi-hollow ma dwa otwory rezonansowe, zwykle w kształcie litery „f”. Wnętrze takiej gitary stanowią dwie komory, rozdzielone litym blokiem. Taka budowa sprawia, że gitary te mają zalążek pudła rezonansowego, przez co ich brzmienie różni się zauważalnie od tego znanego z gitar typu solid body.
Hollow body to gitary różniące się od semi-hollow brakiem drewnianego bloku w środku. Mają więc one pudło rezonansowe zdecydowanie najbardziej przypominające to znane z ich akustycznych odpowiedników. To rozwiązanie sprawia, że są one niestety zdecydowanie bardziej podatne na sprzężenia.
Od samego początku producenci gitar elektrycznych prześcigali się w pomysłach na to, jak sprawić, żeby ten instrument był jak najbardziej atrakcyjny wizualnie i najwygodniejszy do grania. Część kształtów wymyślonych już na początku stała się kultowa. Wśród najpopularniejszych można jednak znaleźć też takie, które wymyślono nieco później. Przyjrzyjmy się kilku z nich.
Najbardziej rozpoznawany kształt gitary elektrycznej, często będący dla laików synonimem takiego instrumentu. Został wprowadzony na rynek przez firmę Fender w 1954 roku.
Jest używany w praktycznie każdym gatunku muzycznym, od country, przez rocka i pop, po R&B. Gitara ta świetnie nadaje się szczególnie do bluesa, bardzo dobrze brzmi przy niskim poziomie wzmocnienia, oraz na czystym kanale. Jej klasycznie brzmiące tony średnie nadają liryczne i ostre brzmienie, bardzo pożądane w tym gatunku muzycznym.
Ten typ gitar jest też naturalnie przystosowany do współpracy z ramieniem tremolo.
Do najbardziej znanych gitarzystów korzystających ze Stratów należą Jimi Hendrix, Eric Clapton, czy David Gilmour.
DOWIEDZ SIĘ WIĘCEJ O STRATOCASTERACH
Drugi z najbardziej popularnych kształtów gitar, zdecydowanie różniący się od Stratocastera. Wizualnie charakteryzuje się dużo bardziej miękką linią. Gitara ta została wprowadzona na rynek przez firmę Gibson w 1952 roku.
Jej charakterystyczne brzmienie sprawia, że jest od dziesięcioleci używana w takich gatunkach jak rock, jazz, czy nawet metal.
Gitara ta jest produkowana w trzech wariantach korpusu — solid, solid-arched i solid-chambered. Szczególnie ciekawy jest ostatni z nich, w którym to wnętrze korpusu jest podzielone na kilka wnęk. Różnice w budowie nie mają specjalnie wielkiego wpływu na brzmienie gitary, jednak, co może nie być bez znaczenia dla koncertujących muzyków, wersja solid-chambered jest znacznie lżejsza.
Les Paul był gitarą, w której po raz pierwszy w historii zastosowano przetworniki typu humbucker, wynalezione przez pracownika firmy Gibson Setha Lovera.
Do najbardziej znanych muzyków korzystających z gitar tego typu można zaliczyć Jimmy’ego Page’a, Boba Marleya, czy Joe Walsha.
DOWIEDZ SIĘ WIĘCEJ LES PAULACH
Kolejny model marki Fender, zaliczany do najpopularniejszych i najbardziej legendarnych. Jest produkowany od 1951 roku.
Telecaster to instrument, który zdefiniował brzmienie muzyki country (niektórzy twierdzą, że żeby usłyszeć, jak brzmi telecaster wystarczy puścić dowolną piosenkę country sprzed lat 80).
Wizualnie jest on bardziej klasyczny i nieco mniej zadziorny niż swój młodszy brat. W swojej standardowej formie ma on zamontowane dwa przetworniki typu single. Jest też wyposażony w stały most.
Nie jest jednak tak, że gitary tego typu były używane tylko przez muzyków z nurtu country i folk. Telecasterów w studiu używali gitarzyści z kompletnie różnych krańców spektrum, tacy jak Kurt Cobain, czy Jak White, a Jimmy Page użył jednego nawet w ostatniej solówce w „Stairway to heaven”.
DOWIEDZ SIĘ WIĘCEJ O TELECASTERACH
Ten model, wyprodukowany przez markę Gibson w 1961 roku, miał w założeniu zastąpić Les Paula.
Wizualnie SG charakteryzuje się symetrycznym, pełnym kształtem, ze stylowymi „rogami” na górze, po obu stronach korpusu. Korpusy i gryfy oryginalnych SG były budowane z mahoniu lub klonu, na podstrunnice wybierano z kolei palisander lub mahoń.
Przez ponad 60 lat produkcji światło dzienne ujrzały modele z 1,2 i 3 humbackerami, a także seria „Guitar of The Month” wyposażona w 3 single.
Na gitarach typu SG grają m.in. Tony Iommi, czy Angus Young. Flying V można usłyszeć z kolei w muzyce takich zespołów jak Metallica, Judas Priest, Scorpions, czy legendarnego Alberta Kinga.
DOWIEDZ SIĘ WIĘCEJ O GITARACH TYPU SG
Co ciekawe, Flying V pojawił się na rynku trzy lata przed SG, w roku 1958, jednak już po roku zaprzestano jego produkcji. Wznowiono ją w 1967 i od tamtej pory nieprzerwanie trwa do dzisiaj.
Flying V wizualnie nie przypomina żadnej z omawianych do tej pory gitar — korpus jest dużo mniejszy, w kształcie litery V, rozszerzający się ku dołowi. Wiele osób uważa ten typu budowy za niewygodny, umożliwia on jednak niezwykle łatwy dostęp do najwyższych progów.
Gitara ta w tradycyjnej wersji jest zaopatrzona w przetwornik mostkowy 500T i 496R (gryf). Montowano do niej także mostek Tune-o-matic, będący patentem Gibsona.
Flying V można usłyszeć w muzyce takich zespołów jak Metallica, Judas Priest, Scorpions, czy legendarnego Alberta Kinga.
O tych typach gitar powiedzieliśmy sobie już trochę na początku artykułu. Z zewnątrz nie różnią się one specjalnie od siebie, często zdarza się, że ten sam model wizualny występuje w wersji semi-hollow i hollow. Różnica polega bowiem jedynie na drewnianym bloku wewnątrz korpusu.
Brzmieniowo przypominają one zdecydowanie bardziej gitary elektryczne typu solid body niż akustyki z zamontowanymi przetwornikami, chociaż w ich barwie można zauważyć subtelne akustyczne dodatki.
Głównymi gatunkami, w których używa się tego typu gitar, są jazz, blues i rock. Najbardziej znanymi muzykami, których można zobaczyć z gitarą typu hollow, lub semi-hollow w dłoni są Eric Clapton, Otis Rush, Warren Haynes, Dave Grohl, czy B.B. King.
DOWIEDZ SIĘ WIĘCEJ O GITARACH HOLLOD I SEMI-HOLLOW
Ciekawy przypadek rozwinięcia istniejącego pomysłu. Super Strat to swoiste podniesienie do potęgi pomysłu, jakim był Stratocaster. Wizualnie przypomina on nieco swojego poprzednika, posiada jednak bardziej spiczasty, agresywniejszy kształt korpusu i gryfu, oraz większe wycięcia. Zwykle jest też wyposażony w więcej progów i jest zbudowany z innych rodzajów drewna.
Super straty posiadają także dwa elementy mocno wpływające na brzmienie i sprawiające, że gitary tego typu są chętnie wybierane przez muzyków obracających się w klimatach metalu i hard rocka. Pierwszym z nich są przetworniki o wyższej mocy wyjściowej niż w klasycznych Stratocasterach. Drugim zaś ramię tremolo typu Floyd Rose, które zapewnia większy zakres ruchu i pozwala na dłuższe używanie go bez rozstrojenia instrumentu.
Gitar tego typu używały bądź używają nadal takie legendy jak Steve Vai, czy Eddie Van Halen.
DOWIEDZ SIĘ WIĘCEJ O SUPER STRATOCASTERACH
Siostrzana gitara wspominanej wcześniej Flying V. Podobnie jak ona została wycofana z produkcji po kilku latach od premiery i powróciła w 1976 roku.
Początkowo nosiła nazwę Futura, pochodzącą od futurystycznego wyglądu, pełnego ostrych kształtów. Patrząc na to z perspektywy czasu, tego typu kształty stały się popularne dopiero 20 lat później i to właśnie wtedy przyszedł prawdziwy boom na Explorery. Gitarę tę szczególnie upodobali sobie muzycy hard rockowi i metalowi.
Najbardziej znani muzycy grający na Explorerach to Neil Young, Gary Moore i Dave Grohl.
DOWIEDZ SIĘ WIĘCEJ O STRATOCASTERACH
Omówiliśmy już najpopularniejsze kształty gitar elektrycznych, wszystkie one jednak są już na rynku dość długo. Świat i technologia idą do przodu i cały czas szuka się sposobów na ułatwienie życia muzykom. Być może więc już niedługo to któraś z poniższych gitar będzie uznawana za kultową?
Od kilku lat na rynku zaczynają się pojawiać modele, które w zupełnie nowy sposób podchodzą do kwestii mocowania strun i wyważenia instrumentu. Gitary tego typu nie posiadają główek i zamontowanych na nich kluczy, a strojenie następuje z prawej strony, od strony mostka.
Wiele osób określa tego typu instrumenty jako dużo bardziej poręczne, lepiej wyważone i po prostu lżejsze. Są one też często dużo łatwiejsze w strojeniu.
Gitary typu traveler to pójście jeszcze o krok dalej. W ich przypadku istnieje jedna zasada — usuńmy wszystko, co nie jest koniecznie potrzebne, po to, żeby taki instrument można było jak najłatwiej przewozić. Gitary tego typu wyglądają najczęściej, jakby ktoś odciął im większość korpusu, a często także główkę. Nie ma to specjalnego wpływu na brzmienie, często jednak wygoda gry na tego typu instrumentach, a przede wszystkim wrażenia wizualne, pozostawiają sporo do życzenia.
Na koniec pójdźmy w zupełnie innym kierunku. Zamiast zabierać, dołóżmy coś dodatkowego.
Tego typu gitary zostały wymyślone, żeby umożliwić granie na 12-strunowej gitarze podczas akompaniowania i 6-strunowej w czasie solowych popisów. Później pojawiły się również hybrydy gitarowo-basowe. Niektórzy gitarzyści używają tego typu gitar także ze względu na ich nietypowe brzmienie, związane z inną budową.
