tel. 67 215 37 17
tel. 67 215 37 17
Młodzi gitarzyści chcący na poważnie rozpocząć przygodę z muzyką często mają problem z dopasowaniem instrumentu do swoich potrzeb. W wyborze wahają się np. między kupnem gitary akustycznej a elektrycznej. Czym różnią się te wersje instrumentu? To warto wiedzieć!
„Akustyk” ma duży korpus, który po części przekłada się na głęboki dźwięk instrumentu.
Pośrodku sekcji, na całej długości akustycznej szyjki, mieści się metalowy pręt – kotwica. Kotwa zapewnia większą wytrzymałość konstrukcji i odporność na otoczenie zewnętrzne i dzięki możliwość regulacji ugięcia szyjki. W gitarze klasycznej gryf łączy się z pudłem rezonansowym przy XII progu, natomiast w akustycznej miejsce łączenia przesunięto do XIV progu. Dzięki temu ułatwiono dostęp do wyższych pozycji.
Gitara akustyczna jest bardzo wrażliwa na drgania metalowych strun, za projekcję których odpowiada płyta rezonansowa. Korpus wykonany z drewna lub sklejki nadaje dźwiękowi głuchy, a zarazem szlachetny charakter. Im bardziej wartościowy jest budulec, tym większa cena instrumentu. Najbardziej cenionymi surowcami wykorzystywanymi do budowy korpusów gitary oraz gryfów należą: mahoń, klon i jesion.
Rodzaj tworzywa, z którego wykonano uzwojenie, też wpływa na dźwięk. Stal (stal niklowa) potocznie nazywana „srebrem” charakteryzuje się wyraźnym, dźwięcznym brzmieniem. Struny w typie brąz – cyna są optymalne pod względem niskich i wysokich częstotliwości, natomiast te w wariancie brązu fosforowego dają mniej wyraziste wysokie tony, ale za to gęstszy, bogaty bas i aksamitny dźwięk. „Klasyk” liczy sobie sześć strun, natomiast w „akustyku” jest ich od sześciu do dwunastu.
Pierwsze spotkanie z „akustykiem” może być bardziej bolesne niż np. z gitarą klasyczną. Struny gitary akustycznej ze względu na sztywność materiału i silne naprężenie mogą w krótkim czasie poranić palce. Oczywiście jest to przejściowe zjawisko. Z biegiem czasu opuszki zgrubieją, a muzykowi nie będzie towarzyszył ból. Dodatkowo podczas gry na gitarze akustycznej często stosuje się kostkę gitarową.
Dowiedz się, w jakich kształtach występują gitary akustyczne!
Elektryczne modele gitary – w przeciwieństwie do „klasyków” bądź „akustyków” – wymagają dodatkowego osprzętu. Ich charakterystyczne brzmienie to połączenie układu instrumentu i wzmacniacza.
Początkujący muzyk do swojej pierwszej gitary elektrycznej powinien sięgnąć po combo gitarowe (piec) składające się z głośnika oraz wzmacniacza zamkniętych w jednej obudowie; o mocy przynajmniej 15 watów. Tyle wystarczy do ćwiczeń. Warto kupić combo z ciekawymi efektami gitarowymi, co poszerzy wachlarz muzycznych możliwości.
Do połączenia gitary i wzmacniacza służy przewód. Jego znaczenie rośnie wraz z doświadczeniem gitarzysty. Na początek wystarczy kabel o długości 3–6 metrów. Do zestawu warto dokupić także kostkę, która kosztuje niewiele, a ułatwi „wycinanie” spektakularnych solówek.
Ze względu na liczbę i rodzaj przetworników w głównej mierze odpowiadających za brzmienie instrumentu gitary elektryczne w podstawowej odmianie dzielimy na:
– gitary gibsonowskie – les paul – najczęściej oparte na podwójnych humbuckerach (to rodzaj przetwornika do konwersji drgań strun gitary na sygnał elektryczny). Wykorzystywana jest m.in. w takich gatunkach muzycznych jak: metal, rock, blues, pop, jazz, funk, country czy reggae.
– gitary fenderowskie – stratocaster – zwykle oparte na potrójnych singlach i zalecane do lżejszych odmian muzycznych.
Podział ten jest oczywiście bardzo pierwotny, a współcześnie wręcz umowny. Jeśli jesteś zainteresowany możesz dowiedzieć się więcej o kształtach gitar elektrycznych z naszego artykułu.
Uwaga! Gitary powinniśmy przechowywać z dala od miejsc narażonych na duże wahania wilgotności i temperatury; w tym promienie słoneczne. Naruszając te zasady, narażamy instrument na odkształcenia, co negatywnie wpłynie na jakość dźwięku.
Gitara elektroakustyczna – czym jest?Charakterystyczną odmianą gitary akustycznej jest gitara akustyczna dodatkowo wyposażona w przetwornik piezoelektryczny lub magnetyczny i mikrofon. Przedwzmacniacz wbudowany w gitarę jest zasilany przez baterię i wyposażony w korektor graficzny do 6 pasm. Ze względu na łatwość podłączenia do systemu nagłośnieniowego gitary te są często stosowane na wydarzeniach skierowanych do szerokiego audytorium i często wykorzystywane w muzyce folkowej, rockowej, a nawet klasycznej.
Gitara elektroakustyczna brzmi inaczej niż elektryczna albo klasyczna. Jej dźwięk odpowiada w zasadzie brzmieniu tradycyjnego „akustyka” jest jednak dużo łatwiejszy jeśli chodzi o jego nagłośnienie lub nagranie w domu lub studio.
Trudnością w doborze gitary elektroakustycznej może być dopasowanie jakości materiałów i osprzętu oraz ceny instrumentu. Tańsze gitary co do zasady mają uboższe podzespoły niż ich droższe odpowiedniki. Kierując się najlepszą możliwą relacją ceny do jakości, największą uwagę zwróćmy na przedwzmacniacz (zwiększający moc sygnału przechodzącego do właściwego wzmacniacza) i przetworniki (służące do wychwytywania wibracji strun i przetwarzania ich na sygnał elektryczny).
Czy gitara hollow-body to gitara akustyczna?Gitara hollow body to rodzaj gitary elektrycznej, która charakteryzuje się pustą komorą w środku, co wpływa na jej brzmienie. Ta konstrukcja gitary została opracowana w latach 30. XX wieku i stała się popularna w jazzie, bluesie i innych gatunkach muzycznych. Gitary hollow body mają często grubsze gryfy i większe korpusy niż inne gitary elektryczne, co dodaje im więcej głębi brzmienia. Z tego powodu są one często wybierane przez gitarzystów jazzowych, którzy cenią sobie ich ciepły, organiczny i zaokrąglony dźwięk.
W przeciwieństwie do gitary elektroakustycznej, gitara hollow-body (lub semi-hollow), nie nadaje się do gry bez zewnętrznego nagłośnienia.
Gitarą akustyczną powinni zainteresować się muzycy zainspirowani country czy bluesem lub rockiem akustycznym. Ostrzejsze brzmienie odróżniające ją od „miękkiej” gitary klasycznej dobrze sprawdzi się w tego typu muzycznych klimatach. Podobnie jak w przypadku gitary klasycznej gitara akustyczna świetnie sprawdza się też jako instrument akompaniujący do śpiewu w muzyce biesiadnej.
Gitara elektryczna będzie odpowiednia dla miłośników ostrzejszego brzmienia. Sprawdzi się zwłaszcza w hardrockowych, metalowych utworach, a także w reggae, rocku oraz jazzie.
Według powszechnej opinii gitara akustyczna służy do akompaniowania, natomiast elektryczna lepiej sprawdzi się przy efektownych solówkach. W „elektryku” nieco łatwiej jest zamaskować niechciany dźwięk; „akustyk” wymaga znacznie zwiększonej precyzji.
Początkującym zaleca się, by przygodę z instrumentem rozpoczęli od gitary akustycznej, a z innych korzystali w miarę rozwoju umiejętności. Oczywiście nie każdy musi podzielać takie podejście.
Gitary klasyczne mają szerszą szyjkę niż akustyczne, co może utrudnić naukę akordów niewprawnym muzykom lub osobom fizycznie mniejszym. Z kolei elektryczne wymagają osprzętu. Korpus „akustyka” jest znowu większy niż ten w gitarze klasycznej. Wbrew powszechnym opiniom przy dobrej regulacji gra na „akustyku” nie wymaga większej siły niż gra na „klasyku”, ponieważ struny można zawiesić bliżej progów.
Zobacz artykuł: Jak wybrać pierwszą gitarę
Za średniej jakości standardową nową gitarę akustyczną lub elektroakustyczną trzeba zapłacić około 400–1500 zł. 12-strunowce są droższe; kosztują nawet ponad 2500.
Najtańsze gitary elektryczne z ubogim wyposażeniem to wydatek rzędu mniej więcej 500 zł. Za instrument ze średniej półki cenowej trzeba zapłacić kilka tysięcy. Elektryczne modele dla zawodowych muzyków mogą kosztować nawet ponad 20 000 zł.
Jeśli zamiast nowej chcesz kupić gitarę używaną, dokładnie zweryfikuj jej stan. Sprawdź zwłaszcza to, czy na łączeniu gryfu z pudłem rezonansowym oraz mostka z korpusem gitary nie ma wgnieceń lub pęknięć.
Pomysł na stworzenie gitary akustycznej narodził się w XIX wiek. W życie wszedł dzięki ambicji grupy amerykańskich przemysłowców. Ci, zainspirowani tradycją europejską, dążyli do rozszerzenia typowego podejścia do gitary klasycznej. Symbolem zmian stały się zakłady Martina w Pensylwanii. To tu wprowadzono do instrumentu belkowanie krzyżowe pod płytą wierzchnią. Konstrukcja gitary stała się mocniejsza i z łatwością wytrzymywała nacisk stalowych strun. Projekt Martina lepiej pasował do gry kostką niż palcami.
W 1927 roku swoją wersję gitary zaproponowali George Beauchampai i John Dopyer. Dążąc do wzmocnienia dźwięku zwykłej gitary akustycznej, stworzyli gitarę rezofoniczną – tzw. gitarę „Dobro” – z drgającą, metalową membraną pełniącą funkcję dodatkowego rezonatora.
Szczególną wersją gitary aku- i elektroakustycznej jest arch top (hollow body). Instrument, z którego korzystają m.in. muzycy bluesowi i jazzowi, ma grube pudło rezonansowe, wypukły spód z płytą wierzchnią oraz mostek, który nie musi być przymocowany do pudła, tylko przytrzymywany siłą nacisku strun.
Wynalezienie gitary akustycznej było podyktowane koniecznością naturalnego wzmocnienia dźwięku gitary w zespole. „Akustyk” spełnił to zadanie wyłącznie połowicznie. Co prawda natężenie dźwięku było wyższe, a barwa ostrzejsza niż w „klasyku”, jednak nadal było to za mało, by gitara akustyczna została wiodącym instrumentem w kapelach potrzebujących „cięższego” brzmienia. Ten problem rozwiązała dopiero gitara elektryczna.
Gitara elektryczna to najnowszy etap w ewolucji instrumentów gitarowych. Jej pierwotna wersja, czyli „latająca patelnia”, nie skończyła jeszcze 100 lat. Innowacyjny koncept stał się inspiracją dla producentów.
„Latająca patelnia” była nowym spojrzeniem na muzykę. Zastosowana w niej przystawka elektromagnetyczna pozwoliła w końcu rozwiązać problem niewystarczającej głośności instrumentu. Koledzy George Beauchamp i Paul Barth przekonali do swojego pomysłu Adolpha Rickenbackera. Dzięki jego zaangażowaniu do 1939 roku produkcja „patelni” sięgnęła niecałych 3 tys. egzemplarzy.
W 1935 roku powstała słynna gitara ES-150 z charakterystycznymi dla instrumentów smyczkowych otworami po obu stronach nasady gryfu i zestawem przetworników nowej konstrukcji.
Pionierem, jeśli chodzi o wprowadzenie gitary elektrycznej z litym korpusem i elektrycznej gitary basowej do masowej produkcji, był Fender.
W latach 50. na szerszą skalę zaczęto produkować gitarę elektryczną znaną dziś jako Fender Telecaster. Instrument będący połączeniem elegancji z kunsztowną prostotą i jakościowymi parametrami technicznymi został doceniony na świecie, a z czasem uznano go za wzór.
Poznaj pełną historię gitary elektrycznej
